Luxe-Zonvakanties-2021-a

3 - SILVERJET VAKANTIES ZOMERZON De vraag die elke reisjournalist op verjaardagen vroeg of laat wordt gesteld is: ‘Jij bent overal ge- weest, wat vind jij nou het mooiste land van de wereld?’ Een logische vraag, alleen ik wist het ant- woord nooit. Als ik Bhutan noemde deed ik Noorwe- gen – met de betoverende Lofoten - tekort. En als ik Iran opperde, passeerde ik Costa Rica, de Cook Eilanden en mijn innig geliefde Griekenland. En wat is nou mooi? Kies je een land (of een vrouw) enkel om zijn (haar) schoonheid, dan kun je een behoorlijk saaie vakantie hebben. Het mooiste meis- je van de klas is niet altijd het leukste, laat staan het hartelijkste meisje van de klas. En ‘hartelijk’, weet elke hartstochtelijke levensreiziger, duurt het langst. Sinds kort is mijn antwoord: ‘Vraag me liever in welk land ik het het meest naar mijn zin heb.’ Dan zeg ik: ‘Ware het Middellandse Zeegebied een land, dan is de Méditerranée mijn favoriete bestemming.’ Ga maar na. Frankrijk, Italië, Griekenland, Cyprus, Egypte, Marokko, Portugal, Spanje. Zoveel mooie landen op zo’n klein oppervlak rond een warme, blauwe binnenzee. Alle klaroenstoten van schoon- heid en genot. De Griekse filosoof Socrates zei het al: ‘De Middel- landse Zee is de plaats waar wij allemaal staan te kijken als kikkers aan de rand van de vijver.’ Ik herinner me lange zomeravonden aan de Griekse kust, zittend op kleine stoeltjes op een royaal hotel- terras. Want dat vond mijn moeder, die we jaarlijks een keertje meenamen, het leukst. Een hotelterras van Akropolis-grootte op een landtong, met pano- ramisch uitzicht naar drie kanten. Zoals je op de Peloponnesos vaak hebt. Een ober rijdt een glimmende serveertrolley vol spiesjes, olijven en cocktails naar ons toe, gezeten aan de rand van het terras. Moeder zegt: ‘Kijk nou, wíj hebben weer de hoofdober!’ ‘Speciaal voor jou mam,’ zeg ik. ‘Hoe vind je het hier?’, vragen we naar de bekende weg. Moeder: ‘Dit is de mooiste hoekwoning van Europa.’ Ze vergelijkt graag met de dingen die ze kent. Ze neuriet zachtjes: ‘Middellandse zee, souvenir van een zomer, Enkel al het woord is als wijn op de tong…’ Ik blaas haar een handkus. Ik herinner me een week in Puglia, twee jaar terug, met de uitgebreide familie. Maar niet meer met moeder. Vanaf ons balkon kijken we uit over olijf- gaarden en een baai met schommelende bootjes, wachtend op een roeier. Het regent kort maar hevig. De oudste zoon zegt: ‘Het regent zo hard dat Caesar nog een taxi zou nemen.’ In Griekenland zou hij zeg- gen: ‘Zeus zou nog een taxi nemen.’ Bij elke bestemming een klinkende heldennaam. Dat is niet zo moeilijk rond de Middellandse Zee, de kraamkamer van de Europese en Arabische cultuur. Aristoteles, keizer Hadrianus, Leonardo da Vinci, Odysseus, Marco Polo, Cleopatra, Vasco da Gama of Michiel de Ruyter. Ze kwamen hier graag, al dan niet met goede bedoelingen. Eén ding hadden ze gemeen: ze waren dol op reizen en andere culturen. Net als wij anno 2021, op onze mini-odyssee. Geen betere omgeving dan een hotel dat een warme arm om je schouders slaat, op gestoofde hellingen vol olijven-, palm- en sinaasappelbomen, aan een fonkelende zee. Zo blauw… Een terras met gedraaide marmeren zuiltjes en een étagère vol verse zeevruchten voor je neus. ‘Saudade’ noemen de Portugezen de emotie van melancholie, weemoed en welbehagen die dan je onder je huid kruipt. Moeder zou hebben gezegd: ‘Gezellig.’ Harri Theirlynck, reisjournalist Een warme arm om je schouders.