Local Colours 2023

LOCAL COLOURS I 5 Terwijl ik door een brochure van Silverjet bladerde en me verlustigde aan de foto’s van de aantrekke- lijke hotels, dacht ik ineens aan iets dat me twee jaar geleden overkwam. Om dat uit te leggen moet ik echter eerst nog veel verder terug. Op mijn negende nam mijn moeder me mee op vakantie naar het Lago Maggiore. Ze had een deug- delijk maar verder onopvallend hotel geboekt in een plaatsje dat Pallanza heette. Wanneer we over de boulevard wandelden keken uit over het water naar het dorp aan de overkant, Stresa, waar grote sta- tige hotels aan het water stonden die zelfs van enkele kilometers afstand onmiskenbare luxe uitstraal- den. Op een dag namen we de boot naar Isola Bella, een eiland voor de kust van Stresa, en ik zag de hotels van dichtbij. Het waren enorme slagroomtaartgebouwen uit de belle époque (uiteraard kende ik toen die term nog niet) die mijn jeugdige fantasie prikkelden. Ik zag het verleden voor me. Paarden, koetsen, op de trottoirs traag voortschrijdende heren met hoge hoeden en rechtop lopende dames met witte kragen, kralenkettingen en lange rokken. Als vanzelf construeerde ik historische romans en films in mijn hoofd, met beelden door een filter van sepia. En ik deed mezelf een belofte: Ooit, later, als ik rijk zou zijn, zou ik ook een keer in z’n hotel slapen! Twee jaar geleden moest ik er ineens weer aan denken. De pandemie had al flink huisgehouden, voor veel landen gold een negatief reisadvies, maar Italië was open voor toerisme. Spontaan boekte ik een hotelkamer in een van de roomsoesgebouwen in Stresa, en mijn vriendin en ik pakten de auto om ons in het Regina Palace hotel gepast maar ietwat decadent te kunnen ontspannen tussen, zo bleek toen we er waren, Noord-Europese mensen op leeftijd en Italiaanse nouveau riche. Het hotel bleek gebouwd te zijn in 1908 in de tijd dat Stresa aan de belangrijke spoorlijn lag die van Londen via Parijs en Milaan naar Venetië voerde. Stresa werd een halteplaats, de rijken wilden in luxe kunnen overnachten, en om die redenen had men in Stresa enkele fantastische hotels gebouwd. Ons hotel overtrof mijn stoutste verwachtingen en dat begon al tijdens het parkeren. We parkeerden onze auto, zoals vrijwel iedereen, onder de grond, maar in de dagen erna bleken er twee mensen te zijn die een privilige genoten en hun auto bovengronds bij de ingang mochten parkeren: een heer in een blau- we Bentley en een oudere excentrieke dame die een knalrood Fiatje 500 had die was verbouwd tot een cabriolet met een roodwit gestreepte kap. Het hele hotel was in stijl, in de lobby hing een kroonluchter die even groot was als de voor de deur ge- parkeerde Bentley en de muren waren bekleed met rode stof en gouden stiksels en borduursels. Het ontbijtbuffet besloeg een halve hectare en werd bemand door zeker twintig lakeien die de exquise gerechten voor de gasten opschepten. Uren hebben we op het ruime terras doorgebracht, nippend aan gintonics. De beloofde mannen met hoge hoeden en vrouwen met hoge kragen heb ik uiteraard niet gezien, maar terwijl ik over het water naar Pallanza keek dacht ik nog vaak aan mijn jongensdroom. Het is leuk om ouder te worden. Ap Dijksterhuis schrijver, hoogleraar en spreker Jongensdroom